شنبلیله

• شنبلیله
• گیاه شناسی و تاریخچه:
• کاربردهای دارویی: 
• منع مصرف:

یک گیاه دارویی مفید از خانواده Fabaceae است.

رگیاهی است به ارتفاع 30 تا 60 سانتی‌متر، دارای برگ‌های سه‌پره‌ای مرکب، گل‌های سفید متمایل به زرد، و غلاف‌های نوک تیز نازک به طول 3 تا 15 سانتی‌متر که حاوی 10 تا 20 سانتی‌متر است. دانه های مستطیلی سبز مایل به قهوه ای دارد. دانه های شنبلیله  به عنوان ادویه در سراسر جهان استفاده می شوند که طعمی تلخ دارد ، در حالی که از برگ ها به عنوان سبزیجات برگ سبز در رژیم غذایی استفاده می شود.

از ترمیم زخم تا تقویت سینه و از ارتقای شیردهی در مادران شیرده گرفته تا استفاده از آن به عنوان محرک جنسی یا تقویت کننده قوای جنسی متفاوت است.

گیاهان دارویی منبع مفیدی از ترکیبات زیست فعال ضد هیپرگلیسمی خوراکی برای توسعه سرنخ های دارویی جدید و همچنین منبع خوبی از مکمل های غذایی برای درمان های موجود هستند. نشان داده شده است که این دانه ها روی کلسترول و قند خون تاثیر دارند.

کاهش قند خون و کلسترول: دانه های شنبلیله برای درمان دیابت شیرین در بسیاری از نقاط جهان از جمله هند استفاده می شود این دانه ها دارای فیبرهای محلول، ساپونین، تریگونلین، دیوسژنین و 4-هیدروکسی لوسین هستند. فیبرهای محلول مانند گالاکتومانان با کاهش سرعت هضم و جذب کربوهیدرات ها به کاهش قند خون کمک می کند. ساپونین ها میسل های مخلوط بزرگی را با نمک های صفراوی تشکیل می دهند و با افزایش دفع نمک های صفراوی از طریق مدفوع، کلسترول را به میزان قابل توجهی کاهش می دهند و در نتیجه جذب کلسترول را مهار می کنند.

ترکیبات شیمیایی : شنبلیله  باعث تحریک ترشح انسولین در لوزالمعده و کاهش جذب گلوکز می شود. این ادویه باارزش علاوه بر تاثیر بر قند خون و پروفایل لیپیدی، منبع بسیار خوبی از مواد معدنی مانند مس، پتاسیم، کلسیم، آهن، سلنیوم، روی، منگنز و منیزیم است. پتاسیم جزء مهمی از مایعات سلولی و بدن است که با مقابله با سدیم به کنترل ضربان قلب و فشار خون کمک می کند.آهن برای تولید گلبول های قرمز خون و به عنوان کوفاکتور ضروری است همچنین سرشار از بسیاری از ویتامین‌های حیاتی است که مواد مغذی ضروری برای سلامتی مطلوب هستند، از جمله تیامین، پیریدوکسین، اسید فولیک، ریبوفلاوین، نیاسین، ویتامین A و ویتامین C. از شنبلیله  به عنوان ملین، هضم کننده و داروی سرفه و برونشیت استفاده شده است.

گزارش علمی : شورای تحقیقات پزشکی هند در بولتن خود به تشریح آلکالوئیدهای شنبلیله پرداخته و همچنین اثر ضد دیابتی دانه شنبلیله را گزارش کرده است. نتایج مشابهی نیز توسط برخی مطالعات دیگر به دست آمد. گیاه‌پزشکان ایتالیایی اغلب شنبلیله را برای کنترل قند خون پیشنهاد می‌کنند. مطالعات روی حیواناتی مانند سگ‌های دیابتی و موش‌های صحرایی همچنین نشان داد که مصرف دانه شنبلیله باعث افزایش حساسیت به انسولین و کاهش سطح گلوکز خون می‌شود.

قبل از تجویز دانه‌های شنبلیله برای بیماران دیابتی باید موارد خاصی را در نظر داشت:

1. هر بار 20 دقیقه قبل از مصرف غذا (صبحانه، ناهار، شام و میان وعده) مصرف شود.
2. مقدار باید یکسان باشد حتی اگر یک وعده غذایی یا میان وعده کوچک (مثلاً 5 گرم) مصرف شود.
3. اگر از داروهای خوراکی فعلی استفاده می کنید، استفاده از این گیاه باید حداقل 2 ساعت قبل یا بعد از این داروها باشد، زیرا فیبر شنبلیله به دلیل محتویات موسیلاژین دار (که به آن حالت مرطوب و چسبناکی می دهد، پتانسیل ایجاد اختلال در جذب داروی خوراکی را دارد.)
4. دانه شنبلیله دیابت را درمان نمی کند اما به کنترل قند خون کمک می کند

استفاده از شنبلیله در بارداری توصیه نمی شود زیرا پتانسیل القای زایمان را دارد